Fenda aberta para o coñecemento do ser humano, do soño e da súa duplicidade -como engano ou camuflaxe, ou como revelación- espertou o interese de María Zambrano, quen, tendo en conta o barroco español, coa súa característica oscilación entre os soños. e vixilia (Calderón, Cervantes...), Freud e, especialmente, as propostas de C. G. Jung, acometeu unha fenomenoloxía do soño cuxa orixinalidade non reside en analizar a imaxe onírica someténdoa á lóxica da conciencia esperta, senón en o intento de descifrar os soños como manifestación primaria da vida do ser humano que pide ser captado por unha “razón ampla e total, poética”. A expresión máis coherente desta faceta é “O soño creativo” (1965), título que cifra “o que fai que o home se aparte da natureza”: a súa capacidade para captar os soños.